Το αγόρι...............

Λοιπόν, σειρά μου για τη δική μου τρομακτική και αληθινή ιστορία.
Είμαι 17 χρονών και πρόσφατα επέστρεψα από Νέα Υόρκη που έμενα με την μητέρα μου, στην Ελλάδα για να ζήσω με τον μπαμπά μου.. Είναι φωτογράφος και ζει με την νέα σύζυγο του στο Ψυχικό.
Τις πρώτες μέρες μου εδώ ήμουν πολύ κουρασμένη και εντελώς ανίκανη στο να συνηθίσω την αλλαγή ώρας με αποτέλεσμα να κοιμάμαι την μέρα και να είμαι ξύπνια τα βράδια. Με τα πολλά άρχισα να ασχολούμαι με την φωτογραφία και εγώ και για αρχή έβγαζα φωτογραφίες το σπίτι και την αυλή. Το σπίτι μου είναι πολύ μεγάλο και έχει ακόμη μεγαλύτερη ιστορία. Όταν εμφάνισα τα φιλμ μου, είδα ότι σε όλες τις φωτογραφίες μου υπήρχε ένα φως. Σαν να φώτιζα εγώ τον τοίχο με φακό. Μόνο που εγώ δεν έκανα τίποτα τέτοιο. Τα επόμενα φιλμ τα ξόδεψα στην αυλή μας. Το ίδιο και εκεί. Υπήρχε κάπου γύρω μου ένα φως. Μέχρι τότε δεν είχα τολμήσει να πατήσω το πόδι μου ούτε στο υπόγειο ούτε στη σοφίτα. Όταν λοιπόν αποφάσισα να προσπαθήσω να ξυπνήσω μέρα για να την δω και τα κατάφερα, βρήκα ένα σωρό τετράδια γραμμένα στην καθαρεύουσα. Μου βγήκαν τα μάτια για να τα διαβάσω. Ήταν γραμμένα από ένα αγόρι, τον Άγγελο που συνεχώς ανέφερε μια γυναικεία παρουσία να εμφανίζετε στους καθρέπτες, σε παράθυρα και τέτοια χωρίς όμως να τον τρομάζει. Μάλιστα την είχε ερωτευτεί. Τα ημερολόγια συνεχίζονταν μέχρι τις αρχές του ’70 που αυτός κόντευε τα 36. Η τελευταία σελίδα έλεγε αν κατάλαβα καλά πως ο νεαρός αυτοκτόνησε γιατί τρελάθηκε από έρωτα, αλλά όμως δεν μπορούσε να την αγγίξει. Δεν με τρόμαξε ιδιαίτερα αυτό και για λίγο καιρό το ξέχασα, και επικεντρώθηκα στο να κάνω παρέες και φίλους. Ένα βράδυ που ετοιμαζόμουν στο μπάνιο του δωματίου μου, το νερό στον νιπτήρα ξεκίνησε να τρέχει χωρίς εγώ να το ανοίξω. Έμπηξα μια τσιρίδα έκλεισα το νερό και έκανα βήματα πίσω κοιτάζοντας τον καθρέπτη. Μου κόπηκαν τα πόδια. Ένα αγόρι, κυριολεκτικά πανέμορφο στεκόταν μέσα από τον καθρέπτη και με κοίταζε. Όταν τα μάτια μου εστίασαν καλύτερα είδα πως το αγόρι είχε και πόδια, που σήμαινε ότι δεν ήταν στον καθρέπτη αλλά εκεί μπροστά μου. Φόραγε ένα περίεργο κουστούμι αλλά όχι παπούτσια. Είχα μείνει σαν χαζή και τον κοίταζα, χωρίς να θέλω να φύγω ούτε να φοβάμαι. Με έσωσε το κουδούνι που χτυπούσε μανιασμένα. Κατέβηκα κάτω τρέχοντας και παραπατώντας. Πήρα την τσάντα μου και βγήκα έξω. Όταν γύρισα αργά το βράδυ, πήγα κατευθείαν για ύπνο με τα ρούχα, είχα συνηθίσει την ώρα επιτέλους. Με ξύπνησαν αγκομαχητά και βαριά βήματα. Ήθελα να πάω στο δωμάτιο του μπαμπά μου να κοιμηθώ στον καναπέ που είχε. Καθώς σηκώθηκα είδα όλα τα περίεργα τετράδια εκείνου του Άγγελου σκορπισμένα στο πάτωμα και σκισμένα να σέρνονται σαν να τα φυσούσε αέρας. Και είδα και το φως που ήταν πάντα στις φωτογραφίες μου. Και μετά ησυχία. Ένιωσα τόσο καλά με αυτό το φως στο δωμάτιο μου που όχι μόνο δεν έφυγα τρέχοντας αλλά έπεσα ξανά για ύπνο, ήρεμη όσο ποτέ. Αυτό συμβαίνει ακόμη και σήμερα. Όποτε είμαι στεναχωρημένη η κάτι με τρομάζει εμφανίζετε αυτό το φως και με ηρεμεί. Δεν είναι ακριβώς τρομακτική ιστορία, αλλά ήθελα απεγνωσμένα να το μοιραστώ με κάποιους. Και από τότε μάλιστα, έχω γίνει καλύτερη στα μαθήματα μέχρι και στα μαθηματικά που παλιά μου φαίνονταν κινέζικα, έχω πάντα ένα ένστικτο για τους ανθρώπους που γνωρίζω και όλοι μου λένε ότι έχω καλή αύρα. Εγώ μετά από όλα αυτά απλά πίστεψα ότι υπάρχουν άγγελοι που μας προστατεύουν.. Μέχρι εκεί δεν πιστεύω τίποτα παραπάνω.
by carrie