Ιστορίες φαντασμάτων Rich text message * : Ιστορίες φαντασμάτων, υπάρχουν ή όχι??Εσείς θα μας πείτε... αρχίζει η συζήτηση σας περιμενουμε..:)κανε την αρχη και θα ακολουθήσουν και οι υπολοιποι...ότι διποτε και αν εχεις βιωσει Μοιρασου το με την παρεα που α

Κάποτε ήταν ένα παιδί ο Χ. Ο οποίος υπηρετούσε την θητεία του στον
ελληνικό στρατό σε ένα στρατόπεδο σε ένα νησί της Ελλάδας.Όπως και κάθε
άλλος στρατεύσιμος δικαιούταν κάποιες εξόδους και άδειες.Έτσι λοιπόν σε
μια έξοδό του γνώρισε μια κοπέλα και από τότε άρχισαν να κάνουν
παρέα.Έβγαιναν για αρκετό καιρό και είχαν γίνει πολύ καλοί φίλοι.Όποτε
μπορούσε και έβγαινε ο Χ. Από το στρατόπεδο πήγαινε και την έπαιρνε από
το σπίτι της όπου και έδιναν ραντεβού. Ένα βράδυ λοιπόν που είχαν βγει
να απολαύσουν την βόλτα τους η κοπελιά άρχισε να κρυώνει οπότε ο Χ.
Έβγαλε το μπουφάν του και της το έδωσε να το φορέσει για να ζεσταθεί.
Αφού
τελείωσε η βραδυνή βόλτα ο Χ. Μαζί με την κοπέλα επέστρεψαν στο σπίτι
τους αφού ο Χ. την πήγε σπίτι της.Τη επόμενη μέρα ο Χ. διαπίστωσε ότι
είχε ξεχάσει να πάρει το μπουφάν του.Έτσι λοιπόν πήγε στο σπίτι της να
ζητήσει το μπουφάν του γιατί το χρειαζόταν.Όταν χτύπησε το κουδούνι του
άνοιξε μια κυρία οπότε και ο νεαρός ζήτησε να δει την κοπέλα και
εξήγησε και τον λόγο τηε επίσκεψής του. Τότε η γυναίκα του είπε πως η
κοπέλα που ζητούσε να δει είχε πεθάνει πριν από μερικά χρόνια.Ο Χ.
έμεινε άναυδος και άρχισε να της εξιστορεί όλη την ιστορία με την
γνωριμία με την κοπέλα.Τότε η γυναίκα του υπέδειξε σε ποιο νεκροταφείο
και σε ποιο ακριβώς σημείο είναι θαμμένη η κοπέλα.
Ο Χ. πήγε στο
νεκροταφείο του χωριού και έψαξε να βρει το μνήμα της κοπέλας.Μετά από
λίγη ώρα τον βρήκε και διαπίστωσε κάτι πραγματικά απίστευτο,η κοπέλα
ήταν όντως θαμμένη εκεί και πάνω στην ταφόπλακα υπήρχε παρατημένο το
μπουφάν του.
Το κορίτσι και το πιάνο

Κάποτε
σε μια γειτονιά της Αθήνας υπήρχε ένα αρχοντόσπιτο, αυτά τα παλιά με
τους διώροφα κτίσματα με εσωτερικές σκάλες και με κήπο. Σε αυτό το
σπίτι έμενε μια τριμελής οικογένεια. Ο άντρας δούλευε σε κάποια μικρή
επιχείρηση, η γυναίκα του σπιτιού ασχολιόταν με τις δουλειές του
σπιτιού ενώ το παιδί τους, ένα μικρό κοριτσάκι πήγαινε σχολείο. Το
κοριτσάκι αυτό είχε σαν χόμπι τη μουσική και του άρεσε πολύ το πιάνο.
Ετσι λοιπόν οι γονείς του το έγραψαν σε ένα ωδείο και λίγο καιρό
αργότερα του αγόρασαν και ένα πιάνο για να μπορεί να κάνει πρακτική
εξάσκηση. Το μικρό κορίτσι καθόταν λοιπόν κάθε απόγευμα, αφού τελείωνε
όλες τις άλλες του δουλειές, και έπαιζε πιάνο για αρκετές ώρες. Αυτό
επαναλαμβανόταν συνέχεια κάθε μέρα σχεδόν πάντα μια συγκεκριμένη ώρα
(ας πούμε ότι η ώρα αυτή ήταν 6 το απόγευμα). Μια μέρα όμως η μητέρα
του της είπε να κάνει κάποιες δουλειές γιατί εκείνη θα έφευγε. Το
κοριτσάκι δεν έκανε τις δουλειές που του είχε πει η μητέρα του και
άρχισε να παίζει πιάνο. Όταν γύρισε η μητέρα του το βρήκε να παίζει
πιάνο και υπέθεσε ότι οι δουλειές που τις είχε αναθέσει είχαν γίνει.
Όταν όμως συνειδητοποίησε ότι το κοριτσάκι δεν είχε κάνει τίποτα
απολύτως έγινε έξω φρενών.
Τότε άρχισε να μαλώνει το κορίτσι και
ξέσπασε ένας μεγάλος καβγάς. Η μικρή έφυγε κλαίγοντας και άρχισε να
ανεβαίνει την μεγάλη ξύλινη σκάλα μέχρι που την τράβηξε η μητέρα της.
Τότε το κοριτσάκι παραπάτησε και έπεσε από την σκάλα, χτύπησε στο πίσω
μέρος του κεφαλιού της και πέθανε.
Μετά από το συμβάν οι γονείς της
άφησαν το σπίτι αυτό και μετακόμισαν σε άλλη περιοχή της Ελλάδας. Το
σπίτι αυτό ερήμωσε καθώς δεν είχε απομείνει τίποτα εκεί μέσα.
Όμως όποιος περάσει έξω από αυτό το σπίτι αυτό μια συγκεκριμένη ώρα θα ακούσει το μικρό κορίτσι να παίζει πιάνο.
Η δαιμονική φιγούρα(αυτήν την ιστορία προσωπικα δεν την πιστευω με τίποτα, αλλα μου έκανε εντύπωση!)


Ένα
βράδυ μία παρέα τεσσάρων-πέντε φίλων, αποφάσισε να πάει απ'την πόλη που
έμεναν, με ένα φορτηγάκι, σε μία άλλη μακρινή πόλη για να κάνουν
clubbing μιάς και στην περιοχή τους δεν είχαν καμία ντισκοτέκ. Όπως και
έγινε. Ξεκίνησαν λοιπόν για τον προορισμό τους. Σσε κάποια φάση στην
διαδρομή επάνω, είδαν στα δεξιά του δρόμου, έναν κύριο ηλικιωμένο που
φορούσε λευκό καπέλο και σακάκι και κρατούσε μία λευκή βαλίτσα στο ένα
του χέρι, ντυμένος στα λευκά απ'την κορφή ως τα νύχια, να τους κάνει
ωτοστόπ. Τα παιδιά τότε προθυμοποιήθηκαν με πολλή χαρά να τον πάρουν
μαζί τους και σταματώντας, τον έβαλαν μέσα και, έτσι, συνεχίσαν την
διαδρομή τους. Σε λιγάκι, τα παιδιά άρχισαν κάπως να ξεθαρρεύουν
μπροστά του, και έτσι αρχίσαν και έλεγαν ανέκδοτα, και ο ένας άρχισε να
πειράζει τον άλλον, και γενικώς να κάνουν αβέρτα χαβαλέ τότε. Ο κύριος
αυτός, στο μεταξύ, δεν είχε πει ούτε λέξη καθ'όλη την διάρκεια της
διαδρομής ! Σε κάποια φάση, πολύ πριν φτάσουν στον προορισμό τους, ο
ηλικιωμένος κύριος αυτός, άρχισε ανεξήγητα να... καπνίζει. Και όχι
κανένα τσιγάρο, αλλά... ολόκληρος ! Απ'το σώμα του μέχρι κι απ'τα αυτιά
του ακόμα, έβγαζε καπνούς ! Τα παιδιά τότε, βλέποντάς τον, σταματήσαν
αμέσως τα αστεία αναμεταξύ τους, και άρχισαν να παραξενεύονται πολύ και
να αναρωτιούνται τι να συμβαίνει και άρχισε να καπνίζει ολόκληρος ο
κύριος αυτός. Επικράτησε για κάμποσο τότε μεγάλη παγωμάρα. Δεν μιλούσε
κανένας. Μόνο τον κοίταζαν με περιέργεια. Τότε ένα απ'τα παιδιά που
καθόταν δίπλα του, παρατήρησε ότι, το δαχτυλίδι που φορούσε ο κύρος
αυτός, είχε πυρώσει και είχε γίνει πια κατάκόκκινο ! Τα παιδιά
παρατήρησαν ότι το ίδιο σύμβαινε και με τα μάτια του. Είχαν γίνει κι
αυτά κατάκόκκινα αλλά με κάτι παρππάνω όμως: βγάζανε φλόγες ! Τα παιδιά
τότε, βλέποντας το αυτό να συμβαίνει, δεν ήξεραν τι να κάνουν. Μέσα σε
χρόνο dt, τα παιδιά είχαν σταμάτησει το φορτηγάκι, μιάς που είχαν
"ντουμανιάσει" πια απ'τους πολλούς καπνούς, και είχαν κατεβάσει τον
περίεργο αυτόν κύριο, κοιτώντας τον συνεχώς με περιέργεια. Τότε ο
κύριος αυτός, καπνίζοντας ακόμα ολόκληρος, και αλλάζοντας μορφή έτσι
που φατσικά έμοιαζε σαν τον "έξαποδώ", τους είπε με πολύ στομφώδες
ύφος: "Έχετε χάρη που ο συνοδηγός φοράει σταυρό... αλλιώς θα σας είχα
πάρει μαζί μου !!", και λέγοντάς το αυτό, εξαφανίστηκε με έναν έντονο
στιγμιαίο ανεμοστρόβιλο, αφήνοντάς στο σημείο που στεκόταν μόνο λίγη
στάχτη. Μόλις εξαφανίστηκε, αμέσως σταμάτησε και ο ανεμοστρόβιλος. Τα
παιδιά, τα "χρειάστηκαν" για τα καλά, και αφού επιβιβάστηκαν πάλι στο
φορτηγάκι, δεν πήγαν τελικά στην άλλη πόλη που είχαν αποφασίσει να
πάνε, αλά γυρίσανε άρον των άρον στην πόλη τους, από όπου και
ξεκίνησαν, όπου και διηγήθηκαν στους δικούς τους το γεγονός αυτό που
τους έτυχε.





Ο φύλακας-άγγελος

Ήταν
κάποτε ένα κοριτσάκι, μικρό σε ηλικία, περίπου έξι με εφτά χρονών.
Εξ'αιτίας του οτι είχε μεγάλα αδέρφια και την βρίσκανε να πειράζουνε
την μικρή, της είχαν δείξει φωτογραφίες απο ένα περιοδικό που
απεικόνιζαν φαντάσματα. Το κοριτσάκι, μικρό όπως ήταν τα πίστευε και
τρόμαζε.
Ένα πρωινό του Σαββάτου, καθόταν μπροστά στην τηλεόραση
και έβλεπε παιδικά προγράμματα, η μητέρα της έφευγε για την δουλειά και
τα αδερφια της κοιμόντουσαν. Κάποια στιγμή άκουσε μια ψιθυριστή φωνή να
λέει το όνομα της. Γύρισε αλλά πονηρεμένη πια οτι ίσως ήταν κάποιο απο
τα αδέρφια της που την πείραζε, συνέχισε να παρακολυθεί τα Πόκεμον με
πολυ ενδιαφέρον. Ύστερα απο λίγο είδε κάποιον να μπαίνει στο δωμάτιο
που καθόταν, φορούσε πολυ απλά ρούχα, τζιν και μπλουζάκι και την
κοιτούσε ευγενικά.
-Ποιος είσαι εσυ? τον ρώτησε.
-Ένας φίλος σου απο μακριά.
-Πώς σε λένε?
-Άλκη.
-Δε σε ξέρω.
-Εγώ όμως σε ξέρω. Πήγαινε ξύπνα τα αδέρφια σου και πηγαίνετε μια βόλτα, εγώ θα σας περιμένω.
Πάει
λοιπόν η μικρή, ξυπνάει τα αδέρφια της, σηκώνονται αυτά με παράπονο και
γκρίνια, αλλά μια την είχαν την μικρή, μην την κακοκαρδίσουν. Δεν βρήκε
η μικρή τον Άλκη, παραξενεύτηκε. Πάνε λοιπόν μια βόλτα με τα πόδια και
όταν γύρισαν είδαν πυροσβεστικά οχήματα έξω απο την πολυκατοικία.
-Τι έγινε? ρώτησε το πιο μεγάλο απο τα αδερφια.
-Κάποιος
απο την πολυκατοικία άφησε αναμμένο τσιγάρο και πήρε φωτιά όλος ο
τρίτος και ο τέταρτος όροφος!(τα παιδια εμεναν στον τρίτο)
Η μικρή
τους είπε για τον Άλκη, μα κανείς δεν την πίστεψε, εκτός απο μια κοπέλα
νεαρή που έμενε στην πολυκατοικια. Της είπε εμπιστευτικα πως αυτός ήταν
ο φύλακας άγγελος της και την προστατευσε τελευταία στιγμή.
Τώρα αυτή η μικρή είναι 14 χρονών και είναι γνωστή μου η κοπελιά και ακόμα πιστεύει πως δεν ήταν της φαντασίας της όλο αυτό.


[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

perimenoume ti dikisas apopsi kai tis dikesas isstories oso mikres i megales kai an einai...

Η Μαυροφορεμένη του Έβρου

Το κατάλληλο σκηνικό για κάθε τρομακτική διήγηση συνηθίζεται να είναι ένα απομονωμένο μέρος, όπου κάποιος ανυποψίαστος άνθρωπος μένει μόνος του. Έτσι συμβαίνει και με την ιστορία ενός φαντάρου, ο οποίος με έναν ακόμη φίλο του φυλάνε σκοπιά στην «πινέζα του χάρτη». Κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο φεύγει για λίγο και ο φαντάρος που φυλάει τη σκοπιά μένει μόνος του.

Σε λίγο ακούει βήματα και μέσα στο σκοτάδι βλέπει να ξεπροβάλλει η φιγούρα μιας μαυροφορεμένης γριούλας με το πρόσωπό της καλυμμένο από μια μαύρη μαντήλα. Τρομαγμένος ο φαντάρος, τη ρωτάει τι θέλει αλλά εκείνη δεν αποκρίνεται. Αντιθέτως, συνεχίζει να πλησιάζει προς το μέρος του. Εκείνος της φωνάζει να μην προχωρήσει αλλά εκείνη επιμένει να πλησιάζει παρόλο που πλέον τον ακούει να οπλίζει.

Ξαφνικά η γιαγιά κοντοστέκεται, σηκώνει λίγο το κεφάλι της, τόσο ώστε να φαίνονται τα καταγάλανα τρομακτικά της μάτια και του λέει «Αυτό που έχεις στην δεξιά σου τσέπη, να ξέρεις… σε έσωσε». Μέχρι ο φαντάρος να καταλάβει τί γίνεται, εκείνη έχει γυρίσει την πλάτη της κι έχει εξαφανιστεί καθώς εκείνος βάζει το χέρι του στη δεξιά του τσέπη και πράγματι βρίσκει ψίχουλα από αντίδωρο.

Το Πνεύμα των γραμμών του ΟΣΕ

Ο κίνδυνος είναι το βασικό συστατικό που κάνει και τον πιο ψύχραιμο ακροατή να σκιρτήσει από αγωνία. Στην ιστορία που ακολουθεί, οι σιδηροδρομικές γραμμές και φυσικά το σκοτάδι δίνουν το έναυσμα για να αποκτήσει η διήγηση το σασπένς και την κατάλληλη ατμόσφαιρα, η οποία καμιά φορά αρκεί για να υποβάλλει κάποιον, παρόλο που ουσιαστικά πρόκειται για ένα απλό συμβάν που θα συνέβαινε στον καθένα.

Είναι Φεβρουάριος, χιονίζει ελαφρώς κι ο Ευτύχιος επιστρέφει από νυχτερινή διασκέδαση στις 03.00 το πρωί. Ξαφνικά προσπαθώντας να περάσει τις γραμμές του τρένου στα Σεπόλια και καθώς οι ράγες γλιστράνε από την υγρασία, πέφτει με το μηχανάκι του.

Ξαφνικά, θα έλεγε κανείς κυριολεκτικά από το πουθενά, εμφανίζεται ένας παππούς γύρω στα 85-90 ντυμένος βαριά με παλτό, κασκόλ και καβουράκι στο κεφάλι. Πλησιάζει, σηκώνει (!) το μηχανάκι του Ευτύχιου και τον ρωτάει αν είναι καλά. «Καλά είμαι, καλά» του λέει σοκαρισμένος, καθώς ο παππούς σέρνει το μηχανάκι έξω από τις γραμμές στην άκρη του δρόμου ώστε ο Ευτύχιος να είναι ασφαλής. «Γεια σου και πρόσεχε» του λέει και μέχρι ο Ευτύχιος να σηκώσει το κεφάλι του, ο παππούς είχε εξαφανιστεί. Μισή ώρα έκανε βόλτες ο νεαρός στα στενά για να τον βρει και να τον ευχαριστήσει αλλά μάταια…


Η «οπτασία» της Πεντέλης

Ο θρύλος λέει πως στις αρχές της δεκαετίας του ’60 μια κοπέλα για να ξεπεράσει τον χωρισμό με τον αρραβωνιαστικό της, αυτοκτόνησε πέφτοντας απ’ το βουνό της Πεντέλης. Κάπως έτσι, με έναν τραγικό θάνατο –όπως οι περισσότερες spooky διηγήσεις- ξεκινά η ιστορία της περιπλανώμενης κοπέλας στον αυτοκινητόδρομο της περιοχής.

Σύμφωνα με τον θρύλο, μετά τις 20.00 το βράδυ η κοπέλα κυκλοφορεί στους δρόμους του βουνού, ψάχνοντας για τον σύντροφό της. Μάλιστα, κάτοικοι πιο απομακρυσμένων σημείων της περιοχής αλλά και οδηγοί που απλώς υπήρξαν περαστικοί, υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια ψηλή φιγούρα με μακριά ξανθά μαλλιά και ευγενική φυσιογνωμία και ότι την έχουν δει να σταματάει τα διερχόμενα αυτοκίνητα και να ζητάει από τους οδηγούς να την πάνε στον αρραβωνιαστικό της.

Οι οδηγοί που προθυμοποιούνται και την βάζουν στα αυτοκίνητά τους, δεν την μεταφέρουν για πολύ καθώς μόλις μερικά μέτρα πιο κάτω, εκείνη υποδεικνύοντας ένα συγκεκριμένο σημείο, τους λέει πως σε αυτό σκοτώθηκε και τους παρακαλάει να την αφήσουν εκεί.

Ο στοιχειωμένος τουρμπές της Θεσσαλονίκης

Η Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης, με τα γραφικά στενά της και το έντονο άρωμα βαριάς ιστορίας που αποπνέει ήταν ανέκαθεν πηγή αστικών μύθων και θρύλων που πέρασαν από στόμα σε στόμα, ξεκινώντας από την εποχή της Τουρκοκρατίας για να στοιχειώσουν τις νύχτες των κατοίκων ακόμη και σήμερα.

Μία από αυτές τις ιστορίες έχει πρωταγωνιστή τον Μουσά-Μπαμπα, έναν δερβίση ο οποίος ανακηρύχθηκε Άγιος του μουσουλμανικού κόσμου και τα οστά του φυλάσσονταν για αρκετά χρόνια στον «τουρμπέ», στο μαυσωλείο δηλαδή, το οποίο στέκει ακόμα απόκοσμο στην πλατεία Τερψιθέας.

Οι μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής θέλουν το φάντασμα του Μουσά-Μπαμπα να «κόβει βόλτες» τα μεσάνυχτα στην πλακόστρωτη πλατεία, τρομάζοντας με την σκοτεινή του φιγούρα τους περαστικούς ή όσα παιδιά στήνουν νυχτερινά παιχνίδια κοντά στο οκταγωνικό κτίσμα.

Στην βάση του μαυσωλείου έχει τοποθετηθεί εικόνισμα του Αγίου Γεωργίου, καθώς οι προληπτικοί κάτοικοι της Άνω Πόλης πιστεύουν πως το πνεύμα του Μουσά-Μπαμπα, αντίστοιχου Αγίου των Μουσουλμάνων με τον δικό μας «Τροπαιοφόρο», θα ξορκιστεί, αφήνοντας ήσυχους όσους τυχαίνει μέχρι σήμερα να συναντούν τον ρασοφόρο γέροντα, ο οποίος σέρνει τα βήματά του στην πλατεία εδώ και αιώνες.

Πολλοί χριστιανοί, πάντως, σχετίζουν την παρουσία του φαντάσματος με δοξασίες, οι οποίες λένε πως ο Μουσά-Μπαμπας δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Γεώργιο, που, μεταμορφωμένος σε Τούρκο δερβίση προσπαθούσε να εμφυσήσει τις ορθόδεξες αξίες στους μουσουλμάνους της περιοχής.


Το «μετεξεταστέο» πνεύμα

Εγκαινιάζοντας μια νέα σελίδα στους αστικούς μύθους με τρομακτικά φαντάσματα, η πανεπιστημιούπολη της συμπρωτεύουσας κρύβει άλλο ένα ένοχο μυστικό στους κόλπους της τα τελευταία χρόνια.

Λέγεται ότι μια πολύ καλή φοιτήτρια της Νομικής –τόσο καλή που πολλοί συμφοιτητές της ενοχλούνταν, βρήκε τραγικό τέλος όταν φοιτητές από το έτος της σχεδίασαν εις βάρος της μια πλάκα. Στην εξεταστική περίοδο, έσκισαν κάποιες σελίδες από το βιβλίο της. Η άτυχη φοιτήτρια είδε στην εξέταση να πέφτουν τα θέματα από την «σκισμένη» ύλη και, παίρνοντας κατάκαρδα την αποτυχία της, αυτοκτόνησε.

Από τότε, σε κάθε «επέτειο» της εξέτασης , οι «ένοχοι» φοιτητές αναφέρουν ο ένας μετά τον άλλον πως το φάντασμα της κοπέλας τούς επισκέπτεται, ζητώντας κλαίγοντας τις σελίδες που της στέρησαν το πτυχίο και την ζωή. Τι μπορεί να πάθει κανείς από το πολύ διάβασμα…

Το στοιχειωμένο αρχοντικό του Πηλίου

Στα Λεχώνια του Νομού Μαγνησίας στέκεται απόκοσμο ένα αρχοντικό, το οποίο άνετα θα μπορούσε να αποτελεί το studio γυρισμάτων για τον «Εξορκιστή».

Σύμφωνα με τους –φλύαρους όπως θα έχετε καταλάβει- θρύλους, το σπίτι χτίστηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, χωρίς να ακολουθηθεί η παράδοση της σφαγής του κόκορα στα θεμέλια για καλοτυχία. Αυτή ήταν μόνο η αρχή της ιστορίας, που θέλει το αρχοντικό, λόγω της καίριας θέσης του, να μετατρέπεται σε στρατηγείο της Γκεστάπο κατά την Κατοχή.

Τα βασανιστήρια που έλαβαν χώρα στο καταραμένο σπίτι λένε ότι δεν είχαν προηγούμενο και ότι συχνά αντηχούν ακόμα οι κραυγές όσων μαρτύρησαν από τους Γερμανούς. Στη συνέχεια, πολλές οικογένειες προσπάθησαν να σπάσουν το «στοιχειό», επιδιώκοντας να ζήσουν στο γραφικό αρχοντικό.

Κι όμως, αρρώστιες, μυστήριοι θάνατοι, σχιζοφρένεια και μία ζωή-κόλαση λένε ότι περίμεναν τους άτυχους ανθρώπους που θέλησαν να βρουν στο Πήλιο μια ήσυχη γωνιά για να ζήσουν. Ακόμη και τα συνεργεία που αναλάμβαναν τις ανακαινίσεις και τις επισκευές του οικήματος πάθαιναν περίεργα ατυχήματα, με αποτέλεσμα να φεύγουν τρέχοντας από το «σπίτι των πνευμάτων».

\